ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΧΟΡΟΙ

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

  Ο χορός είναι μια από τις σπάνιες ανθρώπινες δραστηριότητες όπου ο άνθρωπος δίνεται ολοκληρωτικά: σώμα, καρδιά και πνεύμα.

 Χορός είναι η ρυθμική κίνηση ενός ή περισσότερων προσώπων που εκτελείται με συνοδεία μουσικής ή τραγουδιού.

  Στην αρχαιότητα λεγόταν χορός  το άσμα των ορχουμένων (το τραγούδι) και αυτή η ομάδα των ορχουμένων (χορευτών).

  Οι Έλληνες πίστευαν ότι ο χορός ήταν δώρο των θεών προς τον άνθρωπο για να μπορεί να ξεχνιέται μέσω αυτού από τους κόπους και τις θλίψεις της ζωής του.

 Περιγραφές χορού συναντάμε σε αρχαιότατα κείμενα και ήδη στον Όμηρο

Σύμφωνα με την μυθολογία ο Δίας σώθηκε από την μανία του πατέρα του Κρόνου χάρη στον χορό των Κουρητών και τον θόρυβο που έκαναν τα ξίφη τους καθώς χτυπούσαν τις ασπίδες τους.

Η Αθηνά επινόησε πρώτη τον «πυρρίχιο» πολεμικό χορό, για να γιορτάσει τη νίκη της ενάντια στους Τιτάνες.

Πυρρίχιος χορός

Θρησκευτικοί ήταν οι χοροί «γυμνοπαιδίαι» των Αρχαίων Σπαρτιατών, τους οποίους χόρευαν σε τακτές μέρες γυμνοί χορευτές, για να τιμήσουν τον Απόλλωνα την Άρτεμη και τη Λητώ.

Εξ άλλου η μυθολογία διέθετε «ειδική» έφορο του χορού τη μούσα Τερψιχόρη

Τερψιχόρη

Η ανάγκη του ανθρώπου για τον χορό ως μέσο έκφρασης τον οδήγησαν να επινοήσει χορούς θρησκευτικούς, πολεμικούς, γυμναστικούς, θεατρικούς, κοινωνικούς, εθνικούς λαϊκούς.

Από το πλήθος αυτών των χορών επέζησαν ως τα σήμερα οι λαϊκοί, οι οποίοι διακρίνονταν ανάλογα με την περιοχή προέλευσής τους σε Τροιζήνιους, Επιζεφύριους, Ιωνικούς, Μαντινειακούς κτλ. Αυτή η διαχρονικότητα οφείλεται ασφαλώς στο ότι οι χοροί αυτοί αποτελούσαν το προσφορότερο μέσο ψυχαγωγίας των αρχαίων ελλήνων.

Αλλά και την περίοδο του βυζαντίου αρχαίοι ρυθμοί επιβίωσαν και ενσωματώθηκαν, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα, στην καθημερινότητα τους.

                                        

 Ο χορός στο Βυζάντιο

 Οι χοροί αυτής της περιόδου παραμένουν κύκλιοι και η λαβή των χορευτών γίνονταν από τις παλάμες ή με μαντίλια. Ο πυρρίχιος και ο κόρδακας είναι χοροί που επιβίωσαν από την αρχαιότητα.

Τουρκοκρατία

Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας η ανάγκη για διατήρηση της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας οδήγησε τους έλληνες να γεννήσουν νέα είδη χoρών αλλά και το δημοτικό τραγούδι, όπου μέσα από εκεί από την μια υμνούν κατορθώματα ηρώων για την ανάκτηση της ελευθερίας, αλλά και από την άλλη περιγράφουν όλες τις πτυχές της ζωής τους με μεγάλη ευρηματικότητα.

Ο χορός στην τουρκοκρατία

Μέσα από το δημοτικό τραγούδι και χορό αναπτύσσεται η έννοια της κοινότητας, χέρι χέρι κυκλικά σαν να είμαστε ένα αλλά και της εθνικής και θρησκευτικής μας ταυτότητας.

Τα δημοτικά τραγούδια και χοροί είναι η ψυχή του ελληνικού έθνους, είναι η πολιτιστική ταυτότητα και κληρονομιά που θα ακολουθήσει τους έλληνες στο πέρασμα των αιώνων. Πραγματικά είναι η ψυχή των ελλήνων.